Back to my roots

Hi allemaal,

Ik zit nu alweer bijna twee weken in Indonesië en heb al enorm veel gezien. In mijn vorige blog heb ik jullie het een en ander over mijn ervaringen in Jakarta verteld. Na twee dagen door te hebben gebracht in Jakarta was het dan tijd om naar Ambon te gaan.

Voor het eerst in mijn leven richting de Molukken, iets waar ik al een aantal jaren heel erg naar uitkeek. Ik was altijd erg benieuwd naar waar mijn roots nou liggen en eindelijk zou ik dit dan met eigen ogen allemaal kunnen zien en alles zelf kunnen ervaren. We hebben drie dagen op Ambon doorgebracht. Het tijdsverschil met Jakarta en Ambon is weer +2 uur dus de eerste dagen heb ik dan nog aardig last gehad van een jetlag (die is inmiddels gelukkig wel weg). Toen we het vliegveld van Ambon uit liepen werden we al opgewacht door oom Pede (een neef van papa) en zijn kleinzoon. Het is heel vreemd dat je ergens komt waar je nog nooit bent geweest, maar het allemaal toch heel vertrouwd aanvoelt. Het leek net alsof ik al heel vaak op Ambon was geweest, het voelde dus gek genoeg wel aan als ‘thuis’ . Wat me ook meteen opviel was dat de mensen een stuk vriendelijker zijn en dat ze hier helemaal gek zijn van Belanda (Nederland). Je ziet overal mensen lopen met voetbalshirtjes uit Nederland, muren beschilderd met de Nederlandse vlag of busjes waar je de kleuren rood, wit, blauw en oranje veel in terug ziet. Waar ik wel enorm aan moest wennen en nog steeds niet aan gewend ben, is het gestaar van mensen. Ze kijken je hier heel erg aan en wijzen dan ook naar je. Dit is veel erger dan in Jakarta, maar het komt denk ik ook omdat de mensen hier meer ‘wereldvreemd’ zijn dan in zo’n grote stad als Jakarta.

De 2e dag op Ambon hebben we enorm veel gezien. Zo zijn we naar Pintu Kota geweest, naar kampong Amahusu, hebben we het strand op Natsepa gezien en hebben we nog velen andere dingen bekeken. De natuur is hier echt mooi en je hebt hier veel dingen die je in Europa echt niet snel tegenkomt. Armoede is natuurlijk ook iets wat hier echt heerst en zo is afval scheiden ook hier een groot probleem. Dat maakt het dan ook dat sommige stranden er smerig uit zien. Best jammerlijk.

De dinsdag was het dan eindelijk zover dat we vanaf Tulehu de speedboot richting het eiland Haruku namen. Op Haruku ligt namelijk kampong Oma het dorp waar mijn opa en oma vandaan komen, even voor de Nederlanders onder ons, nee er bestaat geen kampong Opa ;). De reis met de speedboot duurde maar een halfuur en was al indrukwekkend. Toen ik Batu Kapal van veraf al zag, wist ik dat we er bijna waren. Aangekomen op Oma werden we al opgewacht door een aantal familieleden en kinderen die naar school gingen stonden ook allemaal al te kijken. De school van voor de kleinere kinderen ligt namelijk aan het strand. We werden met open armen ontvangen en dit voelde nog meer als thuis. Omdat mijn ouders nog nooit samen tegelijk op de kampong zijn geweest moesten ze nog Pamoi doen. Dit is een soort ritueel waarbij de kerkenraad in het ouderlijk huis van de man gaat bidden met de familie en dat de vrouw dan zeg maar geaccepteerd wordt en officieel in het huis mag komen. Aangezien mijn ouders niet van groots uitpakken houden werd dit dan ook klein gevierd. Er werd alleen gebeden, mijn moeder moest uit een glas met water drinken en later hebben we met de hele familie wat gegeten. En ja mijn eerste bord met Papeda was ook meteen een feit. De Papeda op de Kampong is trouwens duizend keer lekkerder dan in Nederland. Iets waar mijn opa ook weer gelijk in had haha.

Het leven op de Kampong is erg primitief en mensen zijn hier al helemaal wereldvreemd. Normale douches heb je niet en normale wc’s zijn er ook niet. Wij hadden nog het geluk dat er een soort van badkamer in het huis was. Het is eigenlijk een kamer vol met emmers water waar je dan tussen kan staan en je op die manier kan douchen. Naar de wc gaan doe je hurkend boven een soort gat in de grond. Alles doorspoelen doe je ook weer met emmers water. De eerste twee dagen waren dus ook wel echt een cultuurshock. Niet alleen het primitieve want op zich wen je daar heel snel aan, maar ook de armoede die er heerst en het eigenlijk ‘niks’ doen. De mensen werken daar niet zoals wij werken hier noemen. Ze gaan de wouden in om te werken, hier gaan ze dan op zoek naar kokosnoten, groentes, pepers, fruit of bijvoorbeeld kruidnagels. Kruidnagel is hetgeen waar ze het meeste aan verdienen maar dit jaar is de oogst niet goed waardoor er dus ook niet veel inkomsten binnenstromen. Ook gaan ze de zee op om vis te vangen en dit weer richting Ambon te brengen om het daar goed te kunnen verkopen. Maar ook de visvangst is niet zo heel denderend. Onderling wordt er veel voor elkaar gedaan en uitgewisseld. De samenhorigheid en band is hier enorm sterk. Voor mijn Nederlandse vrienden, ja de band is hier nog sterker dan hoe wij Molukkers in Nederland met elkaar om gaan.

Een ding wat ook een enorm grote rol in het leven van deze mensen speelt is het geloof. Dit zie je alleen al aan hoe mooi en groot de kerk op de kampong is. De Molukse kerken in Nederland zien er wat dat betreft gewoon niet uit. Zondag ben ik dan ook naar de kerk geweest, onderweg naar de kerk viel het me opeens op dat de mensen allemaal enorm mooie en nette kleren aan hadden en voor even zou je vergeten dat de armoede hier zo groot is en ze er normaal bij lopen met allemaal scheuren in hun kleren en hele oude slippers. Het geloof is zo belangrijk voor ze dat er onderhand elke dag wel iets te doen is wat te maken heeft met de kerk en het geloof. Zo zijn er dagen dat de kerkenraad langs gaat bij gezinnen, dat er speciaal een avond is voor alleen mannen , vrouwen of kinderen en natuurlijk de zondagschool na de kerkdienst. Elke avond hoorde je dan ook wel weer ergens op de kampong mensen zingen.

Wat ik erg leuk vond aan de kampong was het rondlopen, de natuur, de kinderen en uiteindelijk ook het rustig aan doen en niet veel doen. We hebben zoveel gelopen, berg op, berg af. Heb gratis en voor niets genoeg krachttraining gehad. We zijn ook een ochtend naar een school gegaan waar kinderen van 12-15 jaar les krijgen. Het terrein van de school zag er een beetje uit als een soort van gevangenis en het appèl dat de kinderen moesten doen was ook een beetje vreemd. Allemaal netjes in een rij luisteren naar wat de directeur zegt en ook als een soort van militairen de commando’s opvolgen. Wel bijzonder om mee te maken en de terugweg naar ‘huis’ hebben we gelopen. De kinderen lopen elke dag wel zo’n 45 minuten tot een uur richting hun school, midden door de bush bush, berg op en berg af. Het lopen ging eigenlijk wel prima, ze zijn hier allemaal zo voorzichtig met je en zijn bang dat er iets met je gebeurt of dat het te vermoeiend voor je is. Maar gelukkig sport ik dus ben ik wel wat gewend. Dat is dan ook hetgeen wat de kinderen zeiden dat het net leek alsof ik een van de kampong kids was.

De avonden brachten we vaak door op de veranda met mijn neefjes en nichtjes en al hun vrienden. Een pakte dan een gitaar en de rest zong lekker mee. Enorm leuk om te zien en de avonden waren dan ook altijd erg gezellig. De kinderen kwamen elke dag uit school meteen naar ons toe en brachten zo de dagen met ons door, ze lieten ons het eiland zien, gingen met ons zwemmen en wilden van alles met ons doen. Af en toe kregen ze geld van ons om iets lekkers te halen en als je dan hun blije gezichten zag werd je er zelf ook vrolijk van. Dingen die bij ons vanzelfsprekend zijn zoals het kopen van snoepjes of cola is daar totaal niet vanzelfsprekend. Dat is voor die kinderen daar een groot feest. Als je alleen al ziet hoe de kinderen zich vermaken hele dagen door met allerlei spelletjes die zij spelen besef je pas echt dat de sociale contacten daar veel meer en beter zijn dan bij ons in Nederland. Hier zitten de kinderen allemaal met hun mobieltjes, Ipads en noem maar op. Maar daar scheuren ze een papiertje in tweeën, leggen het op de grond en slaan op de vloer tot het ene papiertje over de andere komt. Daar spelen ze nog met een jojo, doen ze van die handjeklap spelletjes en noem maar op. Van de raarste dingen verzinnen ze wel weer wat om te doen.

Gisterochtend zijn we weer teruggegaan naar Ambon. Hier verblijf ik nog tot en met zaterdag want dan vlieg ik alleen terug naar Jakarta en gaat mijn schoolleven toch echt beginnen. Het afscheid nemen op de Kampong was ook niet zo leuk. Je weet namelijk niet wanneer je er weer komt en de kinderen vonden het ook allemaal niet leuk dat ik wegging en sommigen moesten ook huilen. Dat maakte het ook zwaarder en al helemaal omdat je er net begon te wennen. Tijd doorbrengen op de Kampong vind ik achteraf toch wel erg leuk en een erg bijzondere ervaring. Het heeft me goed in laten zien hoe goed wij het hier hebben en ook echt hoe dankbaar we eigenlijk moeten zijn met wat we hebben en wat voor mogelijkheden we krijgen met betrekking tot school en werk. Voor nu is het even wat bijtanken voordat mijn school begint. Elke dag op de kampong was ik namelijk erg vroeg wakker en slapen heb ik daar amper gedaan. In de ochtend werd je al heel vroeg wakker door het gekraai van de hanen en het was te warm om in de middag even te liggen en een paar uur te kunnen slapen. De komende dagen is het nog lekker genieten van mijn laatste vakantiedagen. Ik voeg later nog wat foto’s toe zodat jullie ook een indruk kunnen krijgen van hoe mooi en bijzonder het er allemaal hier uitziet. Op dit moment is mijn internetverbinding namelijk heel slecht.

Tot de volgende keer.

XO,

Ess